«Ἔρως ἀνίκατε μάχαν…»
Όχι, φυσικά και δεν χλευάζω το αρχαίο ρητό. Αυτό το κάνουν πολύ καλύτερα όσοι έχουν κοσμήσει τον έρωτα με επίθετα που, αν ο ίδιος είχε τη δυνατότητα, θα ήθελε να πάψει να λέγεται έρωτας.
Από αυτά λοιπόν τα αταίριαστα με τον έρωτα επίθετα, θα διαλέξω αυτό που με ενοχλεί περισσότερο. Το “ανεκπλήρωτος”. Αναλύοντας κείμενα και δοκίμια, συναντάμε πόνο δοσμένο με παθητικές καταστάσεις θύματος-θύτη, κι ένα σύμπαν να κατηγορείται πως δεν φέρνει τα πράγματα όπως τα θέλουμε (κι αν το σύμπαν είχε δικηγόρο, θα το είχε αθωώσει πανηγυρικά).
Και στα αλήθεια τώρα, μπορούμε να μην μπλέκουμε την ιερή έννοια του έρωτα με καταστάσεις αδύναμες να τον υπερασπιστούν και να τον εξυμνήσουν, αλλά τον βάζουν σε καλούπια “πρέπει”, “όχι” και “ίσως”; Ενδιαφέρουσα ίσως για κάποιους προσέγγιση, αλλά τραγική συγκάλυψη των επιλογών τους.
Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή, κι ας μου επιτραπεί να εκφράσω την άποψή μου, όχι για το τι είναι έρωτας, αλλά για το τι ΔΕΝ είναι…
Καταρχάς, υπάρχουν πάρα πολλοί που μπερδεύουν τον έρωτα με την ίδια του την ιδέα. Σας μπέρδεψα; Είναι εντελώς διαφορετικό το να είσαι ερωτευμένος με έναν άνθρωπο, από το να είσαι ερωτευμένος με την ιδέα του έρωτα ως συναίσθημα που πρέπει να ζήσεις.
Και κάπως έτσι φτάνουμε στο πρώτο ΔΕΝ.
Ο έρωτας δεν έχει “πρέπει”. Δεν γνωρίζει καν τι σημαίνει αυτή η λέξη και, το άκουσμά της και μόνο, τον κάνει να κλείνει τα φτερά του πεισματικά και να στρέφει τα βελάκια του σε άλλες καρδιές.
Έρωτας δεν είναι μόνο σαρκική επιθυμία. Επιθυμία και απόλαυση είναι και το φαγητό. Να συνεχίσω;;
Έρωτας δεν είναι, Έχω έναν σύντροφο-παρέα να πηγαίνω για φαγητό, ποτό, σινεμά, έναν σύντροφο να με συνοδεύει στις κοινωνικές εκδηλώσεις μη τυχόν και με πουν… (συμπληρώστε σε τίτλους).
Έρωτας δεν είναι, Έχω ένα ακόμα πορτοφόλι στα έξοδα του σπιτιού και στις διακοπές.
Έρωτας δεν είναι, Έχω περάσει τα τριάντα, εγώ πότε θα γίνω μάνα/πατέρας, πότε θα νοικοκυρευτώ, το ράφι δε με χωράει πια και τα πουκάμισά μου βαρέθηκα να τα πλένω μόνος μου.
Έρωτας δεν είναι, Σπάω τη μονοτονία της καθημερινότητάς μου και επιβεβαιώνομαι σε έναν θαυμασμό επειδή ικανοποιεί τον εγωισμό μου.
Και, έρωτας δεν είναι σίγουρα μια κατάσταση που πρέπει να ασπαστούμε και να θεωρήσουμε πως ζούμε, γιατί έτσι κάνει ο κόσμος γύρω μας.
Στον έρωτα δεν χωράνε συμβιβασμοί, ούτε βολέματα και οικονομικά καλοπιάσματα.
Δεν χωράνε κοινωνικά στερεότυπα με ταμπέλες «ανύπαντρη» και «αιώνιος εργένης» που τρέχουμε όλοι να στριμώξουμε σε δυο κύκλους, έναν της βέρας και έναν του «τιμημένου» μας στεφανιού.
Στον έρωτα δεν χωράνε κοινωνικές κατακραυγές και «ορθές» συμπεριφορές.
Κι αρχίζοντας από το τέλος των ΔΕΝ και προς τα πάνω, στον έρωτα δεν χωράνε ερωτηματικά. Στον έρωτα, δεν χωράνε «ΔΕΝ..»
Κι αν κάπου εδώ ο αντίλογος μιας λογικής πει πως ίσως να σου έρθει όταν η ζωή σου δεν αποτελείται μόνο από τη δική σου ύπαρξη αλλά και μερικών ακόμα ανθρώπων, τότε τι κάνεις;
Τότε, αν είναι έρωτας, αν όντως είναι έρωτας και δεν είναι διάλλειμα ενδιαφέροντος από μια καθημερινότητα, έχεις μία και μόνο επιλογή. Να διαχωρίσεις το “θέλω” από το “πρέπει” για να είσαι εντάξει απέναντι και στα δυο. Γιατί αν μείνεις στα “πρέπει” σου, το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να σκορπίσεις τη δυστυχία για αυτό που πάντα χάνεις και ποτέ δεν ζεις, όχι μόνο στον εαυτό σου, αλλά και στους γύρω σου.
Και, ναι.. Είμαι από αυτούς τους ρομαντικούς, τους ποιητικούς, που πιστεύω πως τον ΕΡΩΤΑ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία, τον ζεις μία και μοναδική φορά!
Ο έρωτας ο αληθινός, είναι ισοπεδωτικός. Είναι καθηλωτικός και σε τυλίγει με τόση δύναμη στα φτερά του, που σε κάνει να πετάς και όχι να σέρνεσαι στα πατώματα.
Ο έρωτας ο ένας, ο αληθινός, έχει τόση δύναμη μέσα του, που γκρεμίζει όλα τα τείχη του μέσα και του έξω σου. Του σωστού και του λάθους. Γιατί ο έρωτας δεν είναι ποτέ λάθος. Ποτέ.
Ο έρωτας είναι επαναστάτης. Κι όποιος τον νιώσει, γίνεται κι αυτός το ίδιο. Επαναστάτης απέναντι σε μια ευθεία γραμμή που για πρώτη φορά έχει την ευκαιρία να αρχίσει να χτυπάει στον ρυθμό της καρδιάς.
Ο έρωτας, ο αληθινός έρωτας, είναι η προέκταση της ψυχής, της καρδιάς, του κορμιού και του μυαλού σου. Δεν μπορείς χωρίς να τον έχεις, δεν αντέχεις να τον αφήσεις και να συμβιβάσεις τη ζωή σου με τίποτα λιγότερο…
Ο έρωτας ο αληθινός, ο ένας έρωτας, είναι αυτός που θα σε κάνει να καταλάβεις τι δεν ήσουν, και μέχρι να τον βρεις πώς ζούσες.. Θα σε πάρει από το χέρι και θα σε μάθει να τον ζεις για μια και μόνο φορά. Και αν του αφεθείς και τον νιώσεις να καίει μέχρι και το τελευταίο χιλιοστό της ύπαρξής σου, ναι, θα κρατήσει για πάντα.
Μα όμως να θυμάσαι πάντα, αν είσαι τυχερός και τον συναντήσεις, μην χάσεις την ευκαιρία να τον ζήσεις. Μην χάσεις τη μοναδική δυνατότητα που σου δίνει να σε ταξιδέψει στα μαγικά του μονοπάτια, στην ολοκλήρωση, στην ευτυχία…
Αλλά κι αν χάσεις τη δυνατότητα επειδή δείλιασες μπροστά στα “πρέπει” σου, τότε μην τον ονοματίσεις ανεκπλήρωτο. Ονομάτισέ τον απλά επιλογή σου. Επιλογή σου να τον αφήσεις να φύγει και να μείνεις συμβιβασμένος με ό,τι η εκάστοτε σιγουριά σου σού προσφέρει.
Και μην ξεχνάς ποτέ πως, η μεγαλύτερη εξύμνηση του έρωτα, είναι για το μεγαλείο του και όχι για την αδυναμία του!!!