fbpx

Πολλά στραβά και ανάποδα ανέδειξε η κακοκαιρία “Ελπίδα”, όμως το όνομά της μπόρεσε να ταυτιστεί και με ορισμένες εικόνες που ανέδειξαν το ανθρώπινο μεγαλείο. Όπως ο αστυνομικός που κουβάλησε ένα κοριτσάκι στα χιόνια, για να φτάσει εγκαίρως στο νοσοκομείο και οι δεκάδες συμπολίτες μας που έδωσαν την ψυχή τους για να βοηθήσουν άλλους σε ανάγκη. Κι αν υπάρχει κάτι καλό που αξίζει να κρατήσουμε από τις τελευταίες δύσκολες ημέρες, είναι αυτά ακριβώς τα λαμπρά παραδείγματα ανθρωπιάς, όπως τα περιγράφει στο τελευταίο κείμενό του ο συγγραφέας και ηθοποιός Κώστας Κρομμύδας.

Εσύ Σαν ποιον θες να μοιάζεις όταν μεγαλώσεις; Όχι όταν είσαι παιδί και κοιτάζεις το μέλλον με τα αθώα σου μάτια. Μα σαν ο χρόνος σκάψει το πρόσωπό σου με λακούβες κι αφήσει στα χέρια σου όλες εκείνες τις γραμμές, Σαν ποιον θες να μοιάζεις;

Όταν έχεις διανύσει όλη την διαδρομή που απλώνει μπροστά σου η ζωή και την κοιτάζεις προς τα πίσω, Σαν ποιον θα ήθελες να μοιάζεις, αντικρίζοντας τον καθρέφτη που θα συναντήσεις στο τέλος;

Εγώ θα ήθελα να μοιάζω Σαν τους άγνωστους, που σταμάτησαν να μας βοηθήσουν να ξεχιονίσουμε το δρόμο μας.

Σαν τον αστυνομικό που κουβάλησε στην πλάτη του το κοριτσάκι μέσα στα χιόνια και είπε πως ήταν… Σαν να κουβαλούσε το παιδί του.

Σαν τους πυροσβέστες και τους στρατιωτικούς, που με αυταπάρνηση βοηθούσαν όπως και όπου μπορούσαν.

Σαν το ζευγάρι που πάσχιζε μέσα στην χιονοθύελλα να βρει τους ιδιοκτήτες ενός σκύλου που χάθηκε.

Σαν τον Μιχάλη που μαγείρευε στο τζάκι του για όλους τους ενοίκους της πολυκατοικίας.

Σαν αυτούς που έσπρωχναν αυτοκίνητα, μοιράζοντας το βάρος στην ανηφόρα, αψηφώντας την βαρύτητα και τους νόμους της.

Σαν τον ειδικευόμενο γιατρό που περπάτησε πέντε ολόκληρες ώρες για να φτάσει στην εφημερία του, θεωρώντας αυτονόητο πως δεν γινόταν να κάνει αλλιώς, αφού υπήρχαν άνθρωποι που τον έχουν ανάγκη.

Σαν όλους εκείνους που απλώνουν το χέρι σε κάθε συμφορά που χτυπάει τον συνάνθρωπο, δίνοντας από το υστέρημα του εαυτού τους. Που διακινδυνεύουν, που ξοδεύουν, όχι από την τσέπη τους μα από την ψυχή τους.

Σαν όλους εκείνους που αφήνουν στην άκρη τα “Γιατί”, τα ” Ποιος” και τις δικαιολογίες. Σαν εκείνους που δεν κοιτούν πώς να ρίξουν ευθύνες, μα γίνονται από μόνοι τους υπεύθυνοι για όλους.

Σαν όλους αυτούς που θα ΄θελα στο πρόσωπό μου να βλέπουν έναν όμοιο σε ανάστημα με εκείνους.

Στο ανάστημα της ψυχής.

Στα δύσκολα υπάρχουν πάντα αυτοί που μένουν αδιάφοροι, άπραγοι, αόρατοι, μα υπάρχουν πάντα κι αυτοί που βγάζουν τον καλύτερό τους χαρακτήρα. Που κρύβουν μέσα τους τους ήρωες που ζουν ανάμεσά μας. Και είναι αυτός που καταρρίπτει πάντα όλα τα “Γιατί”.

Γίνε ένα από αυτά τα “Σαν” κι όταν κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη, χαμογέλα. Τα μάτια σου θα μαρτυρούν όλα αυτά τα “Σαν” που έπραξες διασχίζοντας τον δικό σου δρόμο κι όλα μαζί θα φωνάζουν.

Ήθελα να μοιάζω “Σαν” Άνθρωπος.

Πρώτη δημοσίευση άρθρου στο Infokids εδώ.