fbpx

 

Ένας ταλαιπωρημένος, σκεπτικός Αύγουστος, διαφορετικός από εκείνον τον ξέγνοιαστο που λαχταρούσαμε να προϋπαντήσουμε κάθε χρόνο, πλησιάζει με βαριά βήματα έναν Σεπτέμβρη που κουβαλά στην πλάτη του τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς και τις ανασφάλειες ενός ολόκληρου λαού. Προσπάθησε με τις καυτές ακτίνες του να ζεστάνει για λίγο τις σκέψεις μας. Να στείλει κύματα χαράς στην ήδη φουρτουνιασμένη πραγματικότητά μας, μα κάπου μέσα του έκρυβε συνεχώς ένα Φθινόπωρο. Τα σύννεφα της αμφιβολίας σκίασαν τις ψυχές μας κρύβοντας την άλλοτε φωτεινή του διάθεση.

Διαβάστε ακόμα: “ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ;”: Γράφει ο συγγραφέας και ηθοποιός Κώστας Κρομμύδας

Κι εκεί που μας δίνει την υπόσχεση πως θα μας περιμένει το επόμενο καλοκαίρι, αυτή την φορά ανάμεσα σε γέλια, ακρογιαλιές, αγκαλιές και καταγάλανες θάλασσες, μια μυρωδιά από βροχή φτάνει στα ρουθούνια μας. Κι όχι δεν είναι η μυρωδιά που αναδύει το χώμα σαν πέσουν επάνω του οι πρώτες σταγόνες που ξεκρεμάστηκαν από τα γκρίζα σύννεφα… Είναι η μυρωδιά από την καταιγίδα που δεν λέει να κοπάσει στο μυαλό μας. Ποια είναι η ομπρέλα που πρέπει να ανοίξουμε για να προστατευτούμε από την μανία της; Πώς πρέπει να προετοιμαστούμε γι’ αυτόν το ζοφερό Σεπτέμβρη;

Τον Σεπτέμβρη που έρχεται πάντα γεμάτος με όνειρα και στόχους για ένα νέο ξεκίνημα. Που μας βρίσκει με τις ώρες να διαλέγουμε τα χρώματα που θα τον ντύσουμε για να απαλύνουμε λίγο την γλυκιά μουντάδα του. Αυτός που ετοιμάζεται να διαβεί το κατώφλι μας, με τον σκούρο μανδύα της αγωνίας ριγμένο επάνω του, ποιο χρώμα είναι αυτό που μπορεί να τον φωτίσει;

Πριν χτυπήσει το κουδούνι για να μαζευτούμε όλοι και πάλι στην αίθουσα που ονομάζεται “καθημερινότητα”, πόσο πιο βαριές θα είναι οι τσάντες που πρέπει να σηκώσουμε αυτή τη φορά; Μέσα τους, εκτός από τα θέλω και τα όνειρά μας, στριμώχνονται τα πρέπει και οι νέοι κανόνες. Τα γιατί και τα πώς. Το βάρος τους, καμπουριάζει τους ώμους μας, γιατί ο δρόμος που πρέπει να διανύσουμε μέχρι το καλοκαίρι είναι μακρύς. Κι ο φόβος που ντύνεται Χειμώνας τον κάνει να φαντάζει ατέλειωτος.

Μα όταν χτυπήσει το κουδούνι κι έρθει η ώρα να περάσουμε τις πόρτες, πρέπει να θυμηθούμε πως στα κρυφά τσεπάκια της τσάντας μας έχουμε κρύψει την ελπίδα. Την έχουμε διπλώσει με εκείνα τα φωτεινά όνειρα του καλοκαιριού και την αγάπη. Η ελπίδα μαζί με τα όνειρα είναι που θα μοιραστούν μαζί μας το βάρος.

Θα γίνουν η ομπρέλα που δεν θα μας αφήσει να βραχούμε ως το κόκαλο.

Το τζάκι που θα ζεστάνει την παγωνιά που έχει πέσει στις ψυχές μας.

Το πρώτο λουλούδι που θα ανθίσει για να χρωματίσει το γκρίζο.

Ο ήλιος που θα μας οδηγήσει στο καλοκαίρι που μας υποσχέθηκε ο διαφορετικός αυτός Αύγουστος.

Διαβάστε την αρχική δημοσίευση στο Infokids, εδώ:

Αυτός ο διαφορετικός Αύγουστος: Γράφει ο Κ. Κρομμύδας | Infokids.gr