Ο Κώστας Κρομμύδας γράφει για τη σημερινή κοινωνία, την κοινωνία των social media και πώς μάς έχει διαβρώσει ως ανθρώπους. Το παρακάτω κείμενο είναι μια “γροθιά” στο στομάχι όλων μας γιατί καθεμιά αράδα κρύβει και μια αλήθεια, μια θλιβερή αλήθεια. Ο γνωστός συγγραφέας και ηθοποιός τονίζει μεταξύ άλλων πως “δεν φτάνει ένα θλιμμένο εικονίδιο κάτω από ένα άρθρο για να δώσει λύση σε αυτούς που χρειάζονται έναν πραγματικό άνθρωπο να σταθεί κοντά τους”.

Πόση αλήθεια κρύβει αυτή η φράση, ε; Διαβάστε παρακάτω το κείμενο που αποτυπώνει πώς έχει καταντήσει σήμερα η κοινωνία μας και πώς από άνθρωποι μπορούμε να γίνουμε… απάνθρωποι!

Κώστας Κρομμύδας: Γινόμαστε άνθρωποι απάνθρωποι

“Πώς φτάσαμε σε μια εποχή που έχουμε όλα τα μέσα να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο κι αντί να απλώσουμε το χέρι μας να κάνουμε ακριβώς αυτό, το απλώνουμε για να αποτυπώσουμε μέσα από μια κάμερα την δυστυχία του, τον πόνο, την αγωνία του, τον κίνδυνο, ακόμα και τον θάνατο του;

Πώς φτάσαμε να κλείνουμε τα μάτια στο πραγματικό που συμβαίνει γύρω μας κι όμως τα ανοίγουμε διάπλατα να αντικρίσουμε κάθε τι οδυνηρό μέσα από μια οθόνη;

Μας δίνει τόση δύναμη το να μοιράσουμε μια κακή είδηση ή πράξη, παρά να κάνουμε κάτι γι’ αυτό;

Πολλές φορές γνωρίζουμε ή αντιλαμβανόμαστε τραγικά γεγονότα που συμβαίνουν δίπλα μας, ακόμα και μια πόρτα μακριά μας κι όμως σωπαίνουμε. Γιατί εκεί δεν σηκώνουμε το τηλέφωνο να καλέσουμε την αρμόδια αρχή που μπορεί να δώσει τέλος στο μαρτύριο ενός ανθρώπου; Γιατί οι άνθρωποι έφτασαν να ανέχονται να γίνονται συνένοχοι σε πράξεις βίας χωρίς ίχνος συναισθήματος για εκείνον που τα βιώνει παρά μόνο τα παρακολουθούν αποστασιοποιημένοι;

Μπορούμε να βρούμε τι φταίει;

Φταίει ο καταιγισμός των πληροφοριών που δεχόμαστε; Φταίει που οι άνθρωποι ξέχασαν πως είναι οι ανθρώπινες σχέσεις και πως δεν χτίζονται πίσω από οθόνες; Φταίει που ο καθένας φτιάχνει τον δικό του εικονικό κόσμο και μένει κλεισμένος εκεί, δήθεν προστατευμένος;

Γίναμε άνθρωποι απάνθρωποι σε μια κοινωνία που φαίνεται πως βαδίζει μπροστά κι όμως μένει στάσιμη στα πραγματικά προβλήματα.

Σηκώνουμε το χέρι, όχι για να πούμε “ Τέρμα, ως εδώ”, αλλά για να πατήσουμε το σήμα “ μου αρέσει”, “ δεν μου αρέσει”, “ νοιάζομαι”, “ θυμώνω” ή “λυπάμαι”, στο πληκτρολόγιο μας.

Αλήθεια θυμώνεις πραγματικά; Λυπάσαι; Κι αν λυπάσαι τι κάνεις γι’ αυτό;

Δεν φτάνει ένα θλιμμένο εικονίδιο κάτω από ένα άρθρο να δώσει λύση σε αυτούς που χρειάζονται έναν πραγματικό άνθρωπο να σταθεί κοντά τους.

Ας σταματήσουμε να γινόμαστε μάρτυρες αποτρόπαιων πράξεων στεκόμενοι με απάθεια απέναντι σε όποιον μας χρειάζεται. Ας σταματήσουμε να σηκώνουμε αδιάφορα τους ώμους προχωρώντας παρακάτω.

Ας σκεφτούμε πως μπορεί να βρεθούμε κι εμείς ανά πάσα στιγμή σε δεινή θέση.

Την επόμενη φορά ας αφήσουμε στην άκρη την οθόνη κι ας γίνουμε μια αληθινή αγκαλιά.

Ας δείξουμε πως νοιαζόμαστε πραγματικά κι ας μην το μάθει κανείς.

Την επόμενη φορά ας θυμηθούμε πως στην ζωή εκεί έξω, όλα μπορούν να συμβούν σε όλους και πρέπει να ξέρεις ή έστω να ελπίζεις πως δεν είσαι μόνος”.

Κώστας Κρομμύδας

Συγγραφέας και ηθοποιός.

Author & Actor