fbpx

 

Τόσους μήνες μετά κι ακόμα μοιάζει η ζωή να περιμένει την σειρά της σε μια λίστα αναμονής. Τεντώνει προσεκτικά τα αυτιά της και περιμένει να της φωνάξουν δυνατά, προχώρα… Κάποιοι θαρραλέοι ψίθυροι κατάφεραν για λίγο να την ξεγελάσουν και την παρέσυραν να κάνει μερικά βήματα, τώρα όμως εκείνη πεισμωμένη αρνείται να μετακινηθεί από την θέση της.

Την καθηλώνει ο φόβος. Την τρομάζει που δεν μπορεί να βγει χαρούμενη κι ανέμελη να τρέξει στους δρόμους. Όπου κι αν γυρίσει το κεφάλι της αντικρίζει πρόσωπα πίσω από μάσκες. Πολύχρωμες και λουλουδάτες παλεύουν να αντικαταστήσουν τα κρυμμένα χαμόγελα προσπαθώντας να στείλουν ένα αισιόδοξο μήνυμα, αποτυπωμένο πάνω στο χρωματιστό ύφασμά τους. Ενώ άλλες, σκούρες και σκοτεινές κάνουν τη ζωή να σκύβει, σκεπτική, το κεφάλι. Νιώθει πως τα χαμόγελα πίσω τους θάμπωσαν και ύψωσαν μαύρο πανί μπροστά από τα άκαμπτα τους χείλη.

Διαβάστε επίσης: “Οι τσάντες που θα σηκώσουμε το φετινό Φθινόπωρο θα είναι πιο βαριές…”: Γράφει ο συγγραφέας και ηθοποιός Κώστας Κρομμύδας

Δεν την αφήνουν την ζωή να πλησιάσει τους ανθρώπους. Μόνο κάθεται από απόσταση και τους γνέφει με το βλέμμα, προσπαθώντας να τους δώσει λίγη ελπίδα από εκείνη που πολεμάει και η ίδια να κρατήσει ζωντανή. Δεν την αφήνουν να χορέψει ξέφρενα, να χαθεί γελώντας ανάμεσα στο πλήθος, να μεθύσει από την δική τους χαρά. Φοβάται να φλερτάρει φοβάται να αγγίξει…. Μόνο ψίθυροι φτάνουν πάλι κοντά της και είναι φορτωμένοι με περίσσια αγωνία. Κι όλοι σμίγουν σε μια βροντερή φωνή, που παλεύει να βρει τον τρόπο να την καλέσει να προχωρήσει, να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα.

Της φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί, πως πρέπει να προφυλαχτεί. Της φωνάζει πως όλα άλλαξαν. Πως ίσως αργήσει να ξεχυθεί και πάλι αχόρταγη, περνώντας και γελώντας απροκάλυπτα μπροστά τους. Κι εκείνη στέκεται αναποφάσιστη κοιτάζοντας τα μάτια που ξεχωρίζουν πάνω από τις μάσκες. Μέσα τους διακρίνει όνειρα που περιμένουν να βαδίσουν στον δικό της δρόμο. Μέσα τους ακούγονται παιδικές φωνές και γέλια που τρέχουν να προλάβουν ουράνια τόξα… Μέσα της χαράσσεται η ανάγκη να μην μείνει άπραγη, περιμένοντας …

Και κάπου εκεί κάνει ένα βήμα. Στην καρδιά της “ζωής”, ξυπνάει πάλι η ελπίδα. Την κρατά σφιχτά από το χέρι κι όπως βαδίζουν ανάμεσα στο πλήθος γίνονται οι ίδιες φωνή. Από τα στήθια τους ξεχύνονται μονάχα επτά λέξεις.
“Η ΖΩΗ ΘΑ ΠΡΟΧΩΡΑ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ”

Διαβάστε την αρχική δημοσίευση στο Infokids, εδώ: