Φόβος. Έξι γράμματα συνθέτουν μια λέξη, που η μικρή της έκταση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την δύναμη που εμπεριέχει και προκαλεί αυτό το συναίσθημα.

Ποικιλόμορφο το αίσθημα του φόβου, φωλιάζει με ευκολία στη σκέψη, την αντίληψη, στα συναισθήματα μας, στον τρόπο που ζούμε κάθε μέρα.

Από μεγαλύτερο αυτόν, τον φόβο του θανάτου, μέχρι των φόβο για την προσωπική και οικογενειακή μας ζωή, την επαγγελματική και οικονομική μας ευημερία και σιγουριά, τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, την διαμόρφωση των συνθηκών της καθημερινότητάς μας.

Και σήμερα, σε  μια εποχή όπως αυτή που τώρα ζούμε, με δυσοίωνες προβλέψεις, φήμες ή ειδήσεις που μας επιβάλλουν με την καταιγιστική τους ροή  μια σχεδόν αναγκαστική απαισιοδοξία για όσα θα συμβούν στη κοινωνία, στην χώρα, στην οικογένειά μας, ο φόβος βρίσκει περισσότερο από ποτέ αυτό το πρόσφορο έδαφος που χρειάζεται για να απλώσει τα καθηλωτικά του πλοκάμια σε κάθε κομμάτι της ζωής μας.

Το βλέπω κάθε μέρα γύρω μου, μα το έχω δει και στον ίδιο μου τον εαυτό. Φόβος  για την ανεργία. Πανικός για την εξαθλίωση, την πείνα και την φτώχεια που βλέπουμε να απλώνεται όλο και σε μεγαλύτερο ποσοστό γύρω μας. Φόβος για την κατάρρευση και την πτώχευση της χώρας που θα οδηγήσει όλους μας σε έναν γκρεμό χωρίς επιστροφή. Φόβος για το πόσο θα αντέξουν απέναντι σε όλα αυτά τα τρομοκρατικά σενάρια όλα όσα μέχρι τώρα μας κρατάνε όρθιους, δυνατούς. Τα ήθη που διέπουν τη φιλοσοφία μας και τις συνήθειές μας. Δεδομένες αξίες που αντιστέκονται σθεναρά ακόμα σε όσα άσχημα συμβαίνουν γύρω μας προσπαθώντας να μας θυμίσουν πως για ότι κι αν έρθει θα έχουμε συμμάχους, ανθρώπους που είναι πάντα δίπλα μας και πρώτον από όλους τον ίδιο μας, τον εαυτό. Αυτόν, του οποίου τη δύναμη συνήθως ξεχνάμε και παραδίδουμε τα ηνία της ψυχραιμίας και της λογικής του, σε έναν αντίπαλο που καλά καλά δεν γνωρίζουμε..

Ο φόβος είναι η αναμονή του μελλοντικού κακού, λέει ο Πλάτωνας. Και αν το καλοσκεφτείς, όλοι μας οι φόβοι, αφορούν στο μέλλον μας. Σε ένα αύριο που δεν γνωρίζουμε τι μπορεί να φέρει και τι μπορεί να αλλάξει. Το παρελθόν μας, το έχουμε ήδη ζήσει και με ότι κι αν έχουμε αναμετρηθεί, δεν είναι πια παρά μόνο εμπειρίες και μάχες που κουβαλάμε μαζί μας ως αναμνήσεις πια. Ο, τι μας φοβίζει, είναι το άγνωστο. Αυτό που δεν ξέρουμε αν και πως θα έρθει, και αν έρθει αν και πως θα το αντιμετωπίσουμε. Και στα αλήθεια, πως είναι δυνατόν να μας φοβίζει τόσο πολύ κάτι που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα αλλά στα σενάρια μιας ενδεχόμενης και αμφίβολης μελλοντικής απαισιόδοξης πρόβλεψης;

Ο φόβος, είναι ο πιο ύπουλος εχθρός της ικανότητάς μας να τολμάμε, να κοιτάμε πάντα μπροστά και προς τα εκεί μόνο να βηματίζουμε, να ονειρευόμαστε, να ελπίζουμε, να πιστεύουμε, να αντέχουμε. Τρέφεται από την ίδια του την ύπαρξη και λατρεύει να κυριεύει την ελπίδα και την αισιοδοξία.

Είναι ο αυτή η κρυφή έμφυτη δύναμη που όλοι μας διαθέτουμε  απέναντι σε καταστάσεις ανέλπιστες, δυσάρεστες και δύσκολες. Σε πράγματα που ξαφνικά αλλάζουν την πορεία ή τα κεκτημένα μας, τα δεδομένα και τις προσμονές μας. Κι ακόμα κι αν κάποια από αυτά συμβούν, ο μοναδικός τρόπος να ριχτούμε στη μάχη μαζί τους, είναι να τα αντιμετωπίσουμε με θάρρος και ως ισάξιους αντίπαλους. «Το λάθος δεν είναι να φοβηθείς, αλλά να αφήσεις τον φόβο να σε νικήσει..» Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτή τη φράση, ειπωμένη από τα χείλη ενός ανθρώπου που πάλεψε με τον φόβο και τον νίκησε.

Γιατί ο μοναδικός τρόπος να νικηθεί, είναι αυτός. Να μην τον αφήνεις να σε παγώνει, να μην τον αφήνεις να σε κρατάει στάσιμο, να μην τον φοβάσαι, κι αν έρθει να τον κοιτάξεις στα μάτια με την ίδια δύναμη που σε κοιτάει αυτός…