Κολλημένος για άλλη μια μέρα στην κίνηση, παρατηρούσα τους ανθρώπους στα γύρω από εμένα αυτοκίνητα… Φάτσες σκυθρωπές και νευριασμένες, με το άγχος και την πίεση της ώρας να τους ασφυκτιά περισσότερο και από την Εθνική οδό… Ξαφνικά και σαν τρελό, ένα ασθενοφόρο προσπαθούσε με τη σειρήνα του να ανοίξει δρόμο μέσα στην ατέλειωτη ουρά. «Μακάρι να μην είναι κάτι σοβαρό», σκέφτηκα, ξανακοιτώντας με νεύρα το ρολόι μου. Κάπου σε εκείνη τη στιγμή, η σκέψη μου σταμάτησε τον χρόνο. Σίγουρα κάτι θα συνέβη σε έναν άνθρωπο που, όπως όλοι οι υπόλοιποι, θα ξεκίνησε για μια συνηθισμένη μέρα του. Μια μέρα που η ζωή, είχε απλά άλλα σχέδια για αυτόν.

Είναι από αυτές τις στιγμές που φευγαλέα περνάει από τη σκέψη μας, η πιθανότητα να ήμασταν στη θέση του εμείς. Και όπως έρχεται, έτσι και διώχνεται σαν ξόρκισμα των φόβων μας απέναντι στη μοίρα και την τύχη. Όμως η ζωή, είναι μια ρώσικη ρουλέτα… Καθημερινά διαλέγει ένα νούμερο, αδιαφορώντας για τη χθεσινή του τύχη και το αυριανό του ποντάρισμα. Μπαίνει στον δρόμο του «θα» και του αύριο και το κάνει μέσα σε δευτερόλεπτα ένα χθες που σταμάτησε στο τώρα και που αδυνατείς να αντιστρέψεις, να αλλάξεις ή να ξαναζήσεις.

Ένα δώρο η ζωή… Ένα δώρο, το κάθε λεπτό που παίρνουμε ανάσα, το κάθε πρωινό που ανοίγουμε τα μάτια μας, η κάθε στιγμή που ζούμε με τους αγαπημένους μας ανθρώπους… Πόσες φορές το έχω πει στον εαυτό μου και πόσες ακόμα το έχω ξεχάσει… Πόσες φορές ξεχνιέμαι κι εγώ και όλοι μας στα τόσα κουτάκια που έχουμε βάλει τη ζωή, το μυαλό και την καρδιά μας… Σχέδια που μένουν πάντα όνειρα, αφού ποτέ δεν χωράνε στα τόσα ατέλειωτα «πρέπει» που διέπουν την καθημερινότητα και τις σχέσεις μας.

Ένας φαύλος κύκλος ασήμαντων καταστάσεων που μπλέκονται με σημαντικές και που στην τόσο ταυτόχρονη πορεία τους μέσα στην κάθε μας ημέρα, καθιστούν σχεδόν αδύνατο το φιλτράρισμά τους, αποκτώντας έτσι μια ουσία που δεν αξίζουν ή το αντίθετο.

Η αληθινή ζωή είναι στιγμές που περνάνε και φεύγουν χωρίς να μπορούν ποτέ να ξαναγυρίσουν πίσω και ό,τι μένει από αυτές, είναι το γέμισμα που τις αφήσαμε να κάνουν στην ψυχή μας. Και όχι, δεν λέω πως είναι εύκολο να κλείσεις τα μάτια σου απέναντι σε όσα δύσκολα ζεις και σου χαλάνε τη διάθεση, λέω όμως πως αν συνειδητοποιήσουμε πως η κάθε μια στιγμή ζωής που μας χαρίζεται είναι το μοναδικό μας δεδομένο, οφείλουμε στον εαυτό μας και σε όσους αγαπάμε να τη ζούμε στο μέγιστο και όσο πιο έντονα μπορούμε.

Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει, ίσως πολλά – ίσως λίγα λεπτά. Τα αυτοκίνητα ήταν ακόμα κολλημένα κι εγώ είχα ήδη αργήσει τρελά. Δεν θα με ένοιαζε. Όχι σήμερα. Σήμερα θα ήταν μια από αυτές τις μέρες που θεωρούσα σημαντικό το ότι το πρωί που ξύπνησα, άνοιξα τα μάτια μου σε ένα ακόμα καλημέρισμα της ζωής!