Το Infokids δημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο του συγγραφέα και ηθοποιού Κώστα Κρομμύδα. Αναδημοσιεύουμε αποσπάσματα παρακάτω.
14 μέρες…
Δυο εβδομάδες… θα μπορούσε να είναι και τίτλος ταινίας. Για δυο εβδομάδες (για αρχή) η ζωή μας μπαίνει στην αναμονή. Μετά βλέπουμε… Κλείνουν τα σχολεία, κλείνουν οι παιδικές χαρές. Η γιαγιά μου κάποτε μου είχε πει, “Όπου δεν ακούς πουλιά και παιδιά, ζωή δεν έχει…”
Για την ώρα ευτυχώς αφήσαμε έξω τα πουλιά. Για την ώρα βάλαμε μέσα τα παιδιά. Τα θέσαμε σε λειτουργία πτήσης. Πατήσαμε παύση σε ότι κάναμε πριν αναμένοντας τις εξελίξεις.
Ο συναγερμός του φόβου για να προστατέψουμε αυτούς που αγαπάμε, ήχησε μέσα μας αλλά και στο κινητό μας κάνοντας εκκωφαντικό θόρυβο. Δεν υπάρχει τίποτα πολυτιμότερο από το να προστατευτεί η ζωή. Κυρίως εκείνων που θα πληγούν πιο εύκολα.
Μόνο που ξαφνικά μοιάζει ο χρόνος να σταμάτησε. Όλα μοιάζουν με απόγευμα Κυριακής, ατέρμονο, δίχως τέλος. Απρόθυμοι κομπάρσοι όλοι μας σε εφιάλτη που σκηνοθέτησε και έγραψε ποιος;
Το χρόνο που μας δόθηκε λοιπόν, μην τον αφήσουμε ανεκμετάλλευτο. Μπορούμε να στηθούμε απέναντι από την οθόνη της τηλεόρασης και να παρακολουθούμε τα τεκτενόμενα, σαν ψάρια που γυρίζουν γύρω γύρω μέσα στο όμορφο ενυδρείο τους, έτσι κι αλλιώς με ψάρια θα μοιάζουμε κι εμείς, πίσω από τα παράθυρά μας. Κλεισμένοι στη γυάλα μας. Προστατευμένοι. Βλέποντας μόνο εικόνες. Τρομάζοντας μήπως κάποιος μας χτυπήσει το τζάμι και απειλήσει το γυάλινο μας κόσμο.