Συνήθως είναι ο δείκτης. Αυτός που άλλοτε απλώνεται επιδεικτικά και ενέχει τη θέση κατήγορου, και άλλοτε αυτός πίσω από τον οποίο κρυβόμαστε και θαρρούμε πως τα ελάχιστά του εκατοστά είναι ικανά να μας κρύψουν…

Ίσως, αν τον κρατάμε μπροστά στα μάτια μας να θολώνει το δικό μας οπτικό πεδίο, αλλά απέναντι στους άλλους δεν είναι παρά μια γραμμή που τονίζει -αντί να κρύβει- αυτό που βροντοφωνάζει όλη η υπόλοιπη στάση μας.

Μπορώ να μιλήσω για άπειρες χρήσεις του, τη συγκεκριμένη στιγμή και επειδή είναι το θέμα των ημερών, θα μιλήσω για τους πρόσφυγες και την ένταξή τους στη χώρα μας, στα σχολεία μας, στη ζωή μας. Στη χώρα μας και στη νοοτροπία μας, θα πρέπει όλοι να παραδεχτούμε πως είναι εξαιρετικά δύσκολο να ενταχθούν, καθώς η φιλοσοφία τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας. Χωρίς αυτό όμως, να τους αφαιρεί τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα που έχουν ως άνθρωποι.

Οπότε να διορθώσω. Θα μιλήσω για τα παιδιά των προσφύγων, που είναι απλά διαφορετικά από τα δικά μας παιδιά, αλλά ποια παιδιά; Τα κανονικά, φυσικά. Να ξαναδιορθώσω λοιπόν, θα μιλήσω για τα «κανονικά» και «μη» παιδιά.

Ναι, κανονικά εννοώ αυτά που έχει στο μυαλό του ο περισσότερος κόσμος ως φυσιολογικά. Με δείκτη ευφυΐας εκ μέσου ορίου και πάνω, με δύο πόδια και δύο χέρια, με… με τι άλλο; Τίποτα, νομίζω αυτά αρκούν. Γιατί όχι, μη αποδεκτά δεν είναι μόνο τα παιδιά των μεταναστών.

Διάβαζα τη συνέντευξη του παραολυμπιονίκη Παύλου Μάμαλου.

Πως όταν ήταν μαθητής, τα υπόλοιπα παιδιά του πετούσαν τσάντες και χαρτιά και τον φώναζαν κουτσό… Δεν ήταν αλλοδαπός, δεν ήταν μετανάστης, ήταν απλά διαφορετικός, αταίριαστος από το κανονικό. Παράτησε το σχολείο πριν το γυμνάσιο μην αντέχοντας τη μη αποδοχή του από συμμαθητές και γονείς. Δεν ήταν μετανάστης. Ήταν απλά διαφορετικός.

Την ίδια ιστορία, θα έχει να σου πει και ο οποιοσδήποτε Παύλος, που ίσως είναι παιδί μιας φτωχής οικογένειας. Που ίσως δεν έχουν χρήματα οι γονείς του να του πάρουν καινούργια αθλητικά και φοράει τα σκισμένα περσινά του, και ίσως την ίδια φόρμα δύο και τρεις μέρες την εβδομάδα.

Την ίδια ιστορία θα σου πει, και ο οποιοσδήποτε Παύλος, που δεν παίρνει καλά τα γράμματα και που το μυαλό του πάει λίγο πιο αργά από τα άλλα παιδιά.

Δεν είναι σύγχρονο φαινόμενο η μη αποδοχή λοιπόν της διαφορετικότητας. Είναι η ατέρμονη φιλοσοφία των ανθρώπων πως το αποδεκτό είναι μόνο το φυσιολογικό. Το θέμα μας λοιπόν και πρόβλημά μας, ποιο στα αλήθεια είναι; Αν το παιδί μας θα έχει για συμμαθητές αρτιμελή και έξυπνα παιδιά; Αν θα έχει Ελληνάκια με δυσκολίες μαθησιακές και κινητικές; Αν θα έχει μετανάστες και αλλοδαπούς; Τι τελικά είναι αποδεκτό από την κοινωνία μας;

Και συγνώμη, ποιος στα αλήθεια το ορίζει αυτό το φυσιολογικό; Με τι κριτήρια και με τι θράσος; Με ποια άποψη και με ποια λογική; Της καρδιάς; Του μυαλού; Της τσέπης; Ποια;

Ξαναγυρνώντας στα παιδιά των μεταναστών, νιώθω τη γεύση της καραμέλας «καθαριότητα-υγεία» που χρησιμοποιούν πολλοί να ξινίζει στο στόμα μου. Ναι, οι συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων αυτών είναι ως επί το πλείστον άθλιες. Ιδανικός τόπος και τρόπος για να εμφανιστούν επιδημίες και ασθένειες. Όσο εμείς όμως καθόμαστε στον αναπαυτικό μας καναπέ και απαγγείλουμε αλφαβητικά τις ασθένειες ως άλλη εναλλακτική ιατροπέδια, υπάρχουν άνθρωποι-γιατροί-εθελοντές που κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να καταφέρουν να εξασφαλίσουν το μεγαλύτερο και πιο αυτονόητο αγαθό στον κόσμο. Την υγεία. Δηλώνοντας επίσης, πως ένα πολύ μεγάλο ποσοστό παιδιών με ελληνική υπηκόοτητα δεν υποβάλλεται καν σε εμβόλια, και πως ένα άλλο μεγάλο επίσης ποσοστό έχει εμβολιαστεί εθελοντικά, καθώς οι γονείς αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σε οποιοδήποτε κόστος.

Και στο αγαθό της υγείας έρχεται να προστεθεί και ένα ανυπέρβλητο δικαίωμα. Αυτό, της μάθησης.

Τα παιδιά των μεταναστών, είναι παιδιά που ξεριζώθηκαν από το σπίτι τους, από το σχολείο τους, από τη γειτονιά τους. Και πίστεψέ με, μόνο ευτυχισμένα δεν είναι που πρέπει να πάνε σε μια ξένη χώρα σχολείο. Φυσικά και θα προτιμούσαν να είναι στο σπίτι τους, να συναντάνε τους συμμαθητές τους στο δρόμο, και στο διάλλειμα να παίζουν με τους φίλους τους. Τα παιδιά των μεταναστών, έχουν δικαίωμα στη μάθηση.

Φίλους… Αλήθεια, θα αφήναμε το παιδί μας να γίνει φίλος ενός μετανάστη;

Δύο πόδια θα έχει και δύο χέρια. Θα είναι έξυπνο απλά δεν θα μιλάει καλά Ελληνικά, και ίσως στο σπίτι του να μην έχει τηλεόραση και video games για να μπορεί να ανταλλάσει secret codes με το δικό σου παιδί, αλλά ξέχασες; Δεν έχει σπίτι. Κάποιοι του το στέρησαν βίαια, και τώρα νιώθει πως του στερούν και οποιοδήποτε άλλο του δικαίωμα να ζήσει όσο πιο φυσιολογικά μπορεί.

Η χρήση λοιπόν του δείκτη, σε περίπτωση που δεν έχω γίνει σαφής μέχρι τώρα είναι η εξής: Ο οποιοσδήποτε μπορεί να εναντιωθεί σε οτιδήποτε δεν αποτελεί υποχρέωσή του και θεωρεί πως προσβάλλει τον ίδιο, την οικογένειά του και την ακεραιτότητα του (σωματική και ψυχική). Ο καθένας έχει το δικαίωμα να φωνάξει, να διαφωνήσει, αφού όμως πρώτα συζητήσει σαν Άνθρωπος και λάβει υπόψιν του όλα τα δεδομένα.

Απλά όμως ας το κάνει, προβάλλοντας τα πραγματικά του προβλήματα και τις αληθινές του εναντιώσεις. Ας έχει το θάρρος, το θράσος, το πείτε το όπως θέλετε να πει την αλήθεια του. Ας μην κρύβεται πίσω από τη λέξη υγεία, καθαριότητα, ασφάλεια, γιατί μην ξεχνάμε πως αυτά τα αγαθά, σε μια Ελλάδα που τα τελευταία χρόνια βιώνει μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση, μόνο δεδομένα δεν μπορούν να θεωρούνται για κανέναν μας…

Καλή σχολική χρονιά σε όλα τα ΠΑΙΔΙΑ, και καλά μας μυαλά…

* Τον σεβασμό μου στις εξαιρέσεις γονέων που βλέπουν τα πράγματα πιο ανθρώπινα, και που ευτυχώς είναι ένα ποσοστό που ολοένα και μεγαλώνει.