Το InfoKids δημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο του Κώστα Κρομμύδα με τίτλο, Τι θα μου λείψει από την καραντίνα. Ακολουθούν αποσπάσματα από το άρθρο.
Η «απελευθέρωση» επιτέλους έφτασε. Ντύνεις το πρόσωπό σου με ένα αστραφτερό, αν και λίγο αβέβαιο χαμόγελο και βγάζεις τις φόρμες σου. Φοράς τα αγαπημένα σου ρούχα που περιμένουν καρτερικά στην ντουλάπα κι ετοιμάζεσαι να επιστρέψεις στην κανονικότητα, όπως συνηθίζουμε να λέμε τελευταία. Χαρά και προσμονή σε διακατέχουν αφού θα συναντήσεις έπειτα από καιρό ανθρώπους που σου έχουν λείψει, κι ας πρόκειται να τους αγκαλιάσεις λίγο διστακτικά στην αρχή. Θα αισθανθείς και πάλι ενεργό μέλος της κοινωνίας επιτελώντας έργο μέσα από τα πλαίσια της εργασίας σου, ενώ θα ξαναμπείς σταδιακά στην πολύβουη καθημερινότητά σου.
Όταν όμως βρεθείς κολλημένος στην κίνηση με τις κόρνες των αυτοκινήτων να συνθέτουν τη δική τους μελωδία, όταν θα ψάχνεις απεγνωσμένα μια θέση στάθμευσης στην πολιορκημένη από αυτοκίνητα πόλη, όταν θα βλέπεις τα μέλη της οικογένειάς σου ουσιαστικά μόνο το βράδυ, μετά από μια κοπιαστική για όλους μέρα, τότε μέσα σου θα γεννηθεί μια σκέψη, ακόμα κι αν δεν την παραδεχτείς πουθενά: «Τελικά θα μου λείψουν κάποια πράγματα από την καραντίνα».
Τρέχοντας με τον καφέ στο χέρι, θα νοσταλγήσεις τις στιγμές που τον απολάμβανες στη ζεστασιά του σπιτιού σου, ακούγοντας μουσική ή διαβάζοντας ένα βιβλίο.
Ξυπνώντας απ’ τον ήχο της αφύπνισης και προσπαθώντας βιαστικά να ετοιμαστείς, θα έρθει στο μυαλό σου η εικόνα απ’ το λιγοστό φως που έμπαινε από τις γρίλιες των παραθύρων σου, ειδοποιώντας σε για το ξεκίνημα της νέας μέρας. Κι εσύ, χωρίς καμία βιάση, χωρίς καμία αναβολή να σε ειδοποιεί πως άργησες, χουζούρευες για λίγο ακόμη κάτω από τα σκεπάσματα.
Όλα θα μπουν ξανά στους γρήγορους ρυθμούς τους, κι εκεί που η οικογένεια συνήθισε να τρώει όλη μαζί, τώρα θα μαζεύεται γύρω από το τραπέζι μόνο μια Κυριακή, εφόσον το επιτρέπουν οι συνθήκες. Η χαλαρότητα και η ηρεμία θα δώσουν τη σκυτάλη στον αγώνα δρόμου για να προλάβουμε τις υποχρεώσεις μας. Ο χρόνος, εκεί που έμοιαζε ατελείωτος, πάλι δεν θα μας φτάνει ούτε για να σκεφτούμε. Οι ώρες με τον εαυτό μας θα δίνουν πλέον ραντεβού στο πού και πού.
Δύσκολο πράγμα η καραντίνα, μα μήπως η καθημερινότητα που θα μας ρουφήξει και πάλι στη δίνη της είναι δυσκολότερη;