Για τους περισσότερους από εμάς, ο χρόνος είναι μια από τις πλέον σημαντικές λέξεις που καθορίζουν την καθημερινότητά μας.

Προσπαθούμε να τον μοιράσουμε ανάμεσα σε υποχρεώσεις, επιθυμίες και επιλογές. Με τον ζυγό να γέρνει ξεκάθαρα προς την πλευρά των υποχρεώσεων- επαγγελματικών και κοινωνικών- δε μας μένει ένα μικρό διάστημα μέσα στις ώρες μιας ημέρας, για να το αφιερώσουμε είτε στον εαυτό μας είτε στους ανθρώπους της ζωής μας.

Κι μπορεί οι φίλοι, οι γονείς, οι συγγενείς και οι σύντροφοι, να δείχνουν μια επιτηδευμένη ενίοτε κατανόηση στις εκάστοτε δικαιολογίες μας για ακυρώσεις συναντήσεων, οικογενειακά γεύματα, ή βόλτες, αλλά τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά όταν μιλάμε για τον  πιο απαιτητικό αποδέκτη του ελεύθερου χρόνου μας, τα παιδιά μας.

Ατέλειωτες συζητήσεις, αναλύσεις και προτροπές έχουν δοθεί και γίνονται ακόμα, για το πόσο χρόνο πρέπει να αφιερώνουμε στα πιο σημαντικά πλάσματα της ζωής μας, για τον τρόπο που πρέπει να κάνουμε τις ώρες που περνάμε μαζί τους όχι μόνο διασκεδαστικές, αλλά κυρίως ποιοτικές. Κι εμείς ως γονείς, με μια μόνιμη αίσθηση τύψεων στο μυαλό μας πως ο χρόνος μας είναι πάντα λίγος και πάντα πιεσμένος, παρακολουθούμε, διαβάζουμε, ακολουθούμε συμβουλές και κυρίως προσπαθούμε να ανταποκριθούμε σε ότι οι επιστήμονες μα και το γενικότερο κοινωνικό σύνολο, θεωρεί σωστό.

Ο χρόνος που περνάμε με τα παιδιά μας, δεν είναι υποχρέωση. Δεν είναι μια ώρα που χρωστάμε στη συνείδησή μας  να περάσουμε παίζοντας με μπάλες και κούκλες, για να εκπληρώσουμε το καθήκον που είθισται να λέγεται πως έχουμε ως γονείς.  Και σίγουρα, δεν είναι ένα καινούριο παιχνίδι, μια σοκολάτα ή μια επιπλέον ώρα τηλεόρασης, αυτό που θα μας αντικαταστήσει σε μέρες που η σωματική και ψυχολογική μας κούραση μας καθιστά αδύναμους να κυλιστούμε με τα παιδιά μας στο πάτωμα, να χορέψουμε μαζί τα παιδικά τραγούδια που ακούνε στη διαπασών, ή να φτιάξουμε εκείνο το παζλ που λες κι επίτηδες χαλάνε κάθε φορά για να μην τελειώσει ποτέ.

Ναι, θα έρθουν και αυτές οι στιγμές, αλλά θα πρέπει να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Τα παιδιά δεν φοράνε ρολόι. Κι αν το κάνουν, θαρρώ πως η αίσθηση του χρόνου, τους είναι άγνωστη και μάλλον αδιάφορη. Δεν καταλαβαίνουν το βιάζομαι που τους λες, μα ακόμα κι έτσι, σου απαντούν αυτό το απλά «έλα, για λίγο». Κι αυτό το έστω και λίγο που θα γίνεις αποκλειστικά και μόνο δικός τους, που θα τα αφήσεις να σε παρασύρουν στο δικό τους κόσμο και να σε δουν να  χαμογελάς με τον ρόλο που σου δίνουν στο μεταξύ σας παιχνίδι, είναι ο λόγος που κάνει τα μάτια τους να λάμπουν περισσότερο από οποιοδήποτε γυαλιστερό παιχνίδι έχει στοιβαχτεί στο παιδικό τους δωμάτιο.

Τα παιδιά δε μπορούν να καταλάβουν τι είναι ο ποσοτικός και τι ο ποιοτικός χρόνος. Το μόνο που μπορούν να αντιληφθούν και να ζήσουν, είναι οι κοινές στιγμές σας. Αυτές που επιστρέφοντας από μια κουραστική ημέρα στη δουλειά, αφήνετε έξω έστω και με δυσκολία έστω και για λίγο όλες σας τις σκοτούρες και κυνηγιέστε σε ολόκληρο το σπίτι, και αυτές που κάθεστε αγκαλιά και του διαβάζετε το αγαπημένο του παραμύθι.. Αυτές που φτιάχνετε μαζί πρωινό ή βραδινό, και αυτές που αντί να δείτε τηλεόραση γίνεστε εσείς οι ήρωες που παίζουν  την αγαπημένη του παιδική ταινία. Η βόλτα στο πάρκο, και η σκηνή που φτιάχνεται με τα χιλιοστρωμένα και άλλες τόσες φορές ξεστρωμένα σεντόνια.  Στιγμές που δεν μπορούν να στριμωχτούν σε κανένα πρέπει και σε καμία οδηγία. Γιατί, δεν υπάρχουν λάθος και σωστές στιγμές. Υπάρχουν μόνο αυτές, που με την απόλυτη αφοσίωση που βλέπουν στο βλέμμα σου, γεμίζει ολόκληρος ο κόσμος τους..  Αυτός ο κόσμος, που στο μέλλον θα είναι οι αναμνήσεις ολόκληρης της ζωής τους…