Συνέντευξη στη Χρύστα Ντζάνη στο «Παράθυρο» | Φωτογραφίες: Ελένη Παπαδοπούλου

Τι ωθεί έναν ηθοποιό, πρωταγωνιστή σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, να γίνει συγγραφέας; Για τον Κώστα Κρομμύδα η συγγραφή ήταν κάτι που δεν φανταζόταν μέχρι από μερικά χρόνια. Η αφορμή ήταν η γέννηση της κόρης του, τότε ξεκίνησε. Του άρεσε, συνέχισε να γράφει. Πλέον δεν μπορεί να σταματήσει, γιατί πια δεν είναι χόμπι ούτε βιοπορισμός, αλλά ένα «ταξίδι με τους ήρωες», όπως λέει. Έχοντας εκδώσει τέσσερα βιβλία τα τελευταία τέσσερα χρόνια, δηλώνει πια επαγγελματίας συγγραφέας και δεν κρύβει ότι η μεγάλη τους αποδοχή, όπως καταγράφεται στις πωλήσεις, του δίνει ώθηση να συνεχίσει. Το τελευταίο του βιβλίο, «Μη με λησμόνει», που κυκλοφόρησε τον Μάιο από τις εκδόσεις Διόπτρα, βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που ξεκινά από τα Ιωάννινα, περνά στο Γαλαξίδι και την Πάτμο, και μέσα από ανατροπές και μυστικά περιγράφει την ανάγκη των ανθρώπων να μην ξεχνούν – όπως ορίζει το ομώνυμο, με τον τίτλο, λουλούδι.

Ηθοποιός, καθηγητής υποκριτικής, ραδιοφωνικός παραγωγός, αρθρογράφος και τώρα συγγραφέας. Όταν σας ρωτούν τι επαγγέλλεστε, τι απαντάτε;

Ηθοποιός – συγγραφέας, αυτή είναι η δουλειά μου. Ηθοποιός έχω σπουδάσει, αυτό έκανα για πάρα πολλά χρόνια, και το συγγραφέας, μετά το δεύτερο βιβλίο, όταν συνεχίζεις να γράφεις, νομίζω ότι έχεις το δικαίωμα – κατ’ αρχάς με ανάγκασε η εφορία να δηλώνω και στο μπλοκάκι μου συγγραφέας. Το ραδιοφωνικός παραγωγός, παρόλο που είναι και βιοποριστικό, είναι μια ενασχόληση, μια παρένθεση. Αυτήν τη στιγμή το «επάγγελμά μου» είναι συγγραφέας, αφιερώνω πολλές ώρες στο γράψιμο, στα ταξίδια, ενώ αυτό τον καιρό δεν διδάσκω ούτε παίζω.

Πώς προέκυψε η ενασχόληση με το βιβλίο;

Δεν το περίμενα ποτέ. Προέκυψε με το πρώτο μου βιβλίο «Μπαμπά μεγάλωσέ με». Το έγραψα από τον δεύτερο χρόνο, και μετά που είχα την κόρη μου άρχισα να θυμάμαι αυτά που ένιωθα από την εγκυμοσύνη και τα έγραφα σαν ημερολόγιο, μέχρι που έφτασα στο παρόν και συνέχισα να γράφω καθώς μεγάλωνε η κόρη μου. Είναι όλη η εμπειρία της ανατροφής για το πώς νιώθει ένας μπαμπάς, γιατί δεν υπάρχουν τέτοια βιβλία, υπάρχουν μόνο από ειδικούς. Εντόπισα κι ένα κενό – η ανατροφή εμφανίζεται ως γυναικεία υπόθεση. Επειδή πήγε πολύ καλά το βιβλίο και μου άρεσε και μένα η διαδικασία, μου ζητήθηκε να γράψω ένα μυθιστόρημα. Έγραψα το πρώτο μυθιστόρημα «Η ζωή που έλειπε», που βασίζεται σε μια συγκλονιστική αληθινή ιστορία που έγινε στην Κατοχή. Κι εκείνο το βιβλίο πήγε πάρα πολύ καλά, γλυκάθηκα, κι ακολούθησε μια νέα συνεργασία με τις εκδόσεις Διόπτρα για την «Ογκρέσα». Κι εκεί τα πράματα πήγαν πάρα πολύ καλά, και σε πωλήσεις, κι η διαδικασία πια για μένα ήταν να γράψω. Κι ύστερα έγραψα το «Μη με λησμόνει», που κι αυτό όπως κι η «Ογκρέσα» πατούν σε αληθινή ιστορία, κι από κει και πέρα φτιάχνω τη μυθοπλασία γύρω από αυτήν.

Από πού αντλείτε τις αληθινές ιστορίες;

Από παντού. Από όπου ακούω πράματα τα συγκεντρώνω. Πλέον μου στέλνουν ιστορίες κι οι αναγνώστες μου κι από κει μικρά, μεγάλα, μισά, ολόκληρα, γράφω. Μπορεί κάποιος να μου πει κάτι να με εμπνεύσει κι από κει αυτό το πράμα να με πάει εντελώς αλλού. Ακόμα και μικρές ιστορίες που μπορεί να μάθω τις εντάσσω κάπου μέσα στο βιβλίο.

Το «Μη με λησμόνει» τι ιστορία είναι;

Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πεις κάτι για το βιβλίο χωρίς να αποκαλύψεις πολλά πράματα, γιατί ο αναγνώστης πρέπει να κρατήσει το ενδιαφέρον για αυτό διαβάζοντάς το. Είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία που έφτασε στα αφτιά μου πριν από τέσσερα-πέντε χρόνια, και όταν τη διάβασα συγκλονίστηκα κι αμέσως μου δημιουργήθηκε η αίσθηση ότι κάποια στιγμή θα το κάνω βιβλίο. Είχα όμως ήδη τις ιστορίες για τα επόμενα κι έτσι, όταν τέλειωσα την «Ογκρέσα», είπα «τώρα θα κάνω το ‘Μη με λησμόνει’». Είναι εμπνευσμένο από μια φράση που υπάρχει και στην αληθινή ιστορία και στο βιβλίο μου, που είναι το «μη με ξεχάσεις». Και το ομώνυμο λουλούδι, το οποίο συμβολίζει αυτήν τη δύναμη της μνήμης της αγάπης και του έρωτα, για το πώς το σώμα και το μυαλό θυμάται τον πραγματικό έρωτα και χρειάζεται ένα πολύ μικρό σκίρτημα για να το θυμηθεί και να το ξαναζήσει αμέσως.

Υπάρχει υλικό για το επόμενο βιβλίο;

Ναι. Έχω ήδη ξεκινήσει τη βασική ιστορία και χτίζω την έρευνά μου, γιατί είναι βασισμένο σε ιστορικά γεγονότα και θέλω λίγο να το ψάξω περισσότερο. Αλλά υπάρχει, δημιουργείται, χωρίς άγχος, χωρίς βία και όταν θα ‘μαι έτοιμος θα ξεκινήσω να γράφω. Όταν θα ‘μαι έτοιμος θα κάτσω να το γράψω και θα με οδηγήσει η πλοκή. Έχω πάντα ένα σχέδιο, αλλά μετά γράφοντας ακολουθώ τους χαρακτήρες μου.

Άρα δεν έχετε σκοπό να γράφετε ένα βιβλίο κάθε χρόνο; Διότι από το 2012 είστε πολύ παραγωγικός.

Αν δεν μου βγει, όχι, δεν έχω καμία υποχρέωση, ούτε από τον εκδοτικό οίκο. Αν μου βγει όμως, γιατί να μην το βγάλω; Αυτή τη στιγμή θα ξεκινήσω, θα μπω σε μια διαδικασία παραγωγικά να γράφω, όχι με την άνεσή μου και χαλαρά όποτε μου γουστάρει, γιατί είναι δουλειά πια για μένα αυτό, και αν είναι έτοιμο π.χ. θα βγει τον Οκτώβριο. Αν δεν είναι έτοιμο, δεν πρόκειται να το βγάλω απλώς για να βγάζω κάθε χρόνο κάτι.

Γιατί γράφετε;

Μου αρέσει πολύ αυτό το ταξίδι με τους ήρωες. Ζω κάθε ήρωα ξεχωριστά, βιώνω τα περισσότερα από τα συναισθήματα που βιώνουν οι ίδιοι, κι αυτό, ειδικά όταν τελειώνει ένα βιβλίο, είναι απίστευτα λυτρωτικό. Γράφω γιατί μου αρέσει να είμαι δημιουργικός, κι αυτό, από τη στιγμή που κατάλαβα ότι υπάρχει απήχηση, μου δίνει δύναμη. Το ότι πουλούν τα βιβλία μού δίνει μια αποδοχή, είναι όπως όταν το θέατρο γεμίζει και πας στην παράσταση για δεύτερη και τρίτη χρονιά. Το θέμα είναι να συνδυάζεις την εμπορικότητα με την ποιότητα – δεν θέλω να είναι εύπεπτα τα βιβλία μου, να τα διαβάζει ο κόσμος και να τα ξεχνάει. Θέλω να μένουν, να αφήνουν συναισθήματα.

Κάνετε επαγγέλματα που έχουν την αίσθηση του προσωρινού. Ένα βιβλίο που τελειώνει, μια παράσταση που τελειώνει και έρχεται η επόμενη κ.τ.λ. Αυτός ο βιοπορισμός στην Ελλάδα της κρίσης δεν σας αγχώνει;

Για μένα ήταν ο κινητήριος μοχλός για να κάνω κάτι δημιουργικό, δεν επαναπαύτηκα να χτυπήσει το τηλέφωνο για μια παράσταση. Η κρίση ουσιαστικά με ώθησε και με ενεργοποίησε μέσα από τη διαδικασία του πρώτου βιβλίου να γράψω, θέλοντας να κάνω κάτι δημιουργικό κι όχι να κάθομαι περιμένοντας το τηλέφωνο. Αυτό άνοιξε πολλές πόρτες, κι έφτασα σήμερα να γράφω τέσσερα βιβλία. Για μένα η παραγωγικότητα, να κάνεις πράματα που σ’ αρέσουν, είναι το πιο σημαντικό στη ζωή. Διότι στην Ελλάδα δυστυχώς έχουμε μάθει να περιμένουμε το έτοιμο.

 

Η σύζυγός σας γράφει και εικονογραφεί παιδικά βιβλία. Η κόρη σας το σκέφτεται να γράψει κάτι;

Αν σας πω ότι έχει γράψει ένα παραμύθι, θα μας πείτε ψώνια οικογενειακώς! Η μικρή έχει παρακολουθήσει το 70% των παρουσιάσεων που έχουμε κάνει και το ζει από πολύ κοντά. Με βοηθάει με τους ήρωες – επειδή σε κάθε βιβλίο κρεμάω στο γραφείο φωτογραφίες των ηρώων μου για να με εμπνεύσει η εικόνα τους στην πλοκή. Και βλέπει τις φωτογραφίες και μαντεύει τον χαρακτήρα του καθενός και πέφτει μέσα. Δεν έχει διαβάσει ακόμη τα βιβλία μου, δεν νομίζω ότι είναι κατάλληλα. Έχει πολύ υλικό να διαβάσει ώς τα 13-14.

Τα σχέδιά σας για το μέλλον;

Να γράφω. Να γράφω, να γράφω και να κάνω παρουσιάσεις. Ακούγεται βαρετό, αλλά γνωρίζω τόσο πολλούς ανθρώπους που είναι πολύ μεγάλη πηγή έμπνευσης και ζωντάνιας. Είναι ένας νέος κόσμος. Π.χ. στο επόμενό μου βιβλίο θα έχω 100% εικόνες από την Κύπρο – μπορεί να μην γράφω ότι είναι από την Κύπρο, αλλά θα έχω.

Δεν είναι υλικό η Ελλάδα των τελευταίων πέντε ετών, η χρεοκοπημένη, αν θέλετε Ελλάδα, για έναν συγγραφέα;

Βέβαια. Εγώ περνάω κάτι από αυτή τη διαδικασία στα βιβλία. Αλλά δεν μένω στη μαυρίλα. Γιατί, ξέρεις κάτι; Θα περάσουν πεντέξι χρόνια, γιατί έτσι γίνεται στην παγκόσμια οικονομία συνεχώς, θα περάσει αυτό το διάστημα και δεν θέλω να μας έχει μείνει αυτό. Το σημαντικό είναι να το καταλάβουμε στην Ελλάδα και να βγούμε εκεί έξω να παράγουμε, να παλέψουμε κι όχι περιμένοντας να περάσει η κρίση. Αυτό δεν το έχουμε καταλάβει.