Η Αθανασία, γνωστή και ως Book Fairy, έγραψε τα εξής για τη “Μία Νύχτα Ακόμη”:
Μια νύχτα ακόμη Κώστας Κρομμύδας. Το βιβλίο το οποίο συζητήθηκε πολύ, πριν τυπωθεί αλλά και μετά. Δεν υπήρχε άνθρωπός στο Instagram που να μην είχε να πει κάτι για αυτό. Έτρεξαν όλοι να το αγοράσουν από την πρώτη μέρα και εγώ η καημένη έπρεπε να περιμένω μερικούς μήνες πριν το πάρω στα χέρια μου. Αλλά ξέρεις τι έκανα; Έβαλα τον φίλο Αμβρόσιο του γνωστού σε όλους Βιβλιοφόρου να μου τα κανονίσει όλα. Και μόλις έφτασα Ελλάδα παρέλαβα το βιβλίο μου με αφιέρωση του συγγραφέα παρακαλώ!
Μια νύχτα ακόμη
Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι ένιωσα όταν ξεκίνησα την ανάγνωση. Πρώτα από όλα έκλαψα μέσα στο τραμ προς την δουλειά και αναγκάστηκα να το σταματήσω γιατί δεν ήθελα να με βλέπουν να κλαίω. Ήθελα να το απολαύσω το κλάμα μόνη μου. Μόλις δε ανέβασα ποστ ότι το ξεκινάω, έλαβα πάρα πολλά μηνύματα που με ενημέρωναν ότι δεν θα μπορώ να σταματήσω να κλαίω, ότι χρειάζομαι χαρτομάντιλα, ότι πρέπει να είμαι προετοιμασμένη για όλα κτλ κτλ. Είπα στον εαυτό μου μου «πού πας να μπλέξεις κοπέλα μου;». Αλλά Κώστας είναι αυτός, δεν μπορεί να μας απογοητεύσει… σωστά;
Μια νύχτα ακόμη
Γυρίζοντας σπίτι και αφού έβαλα τα παιδιά για ύπνο, κάθισα αναπαυτικά στην πολυθρόνα μου, πήρα τα χαρτομάντιλα και το τσαγάκι μου, πήρα και μια κουβερτούλα (ναι ναι στην Σουηδία ήδη χρησιμοποιούμε κουβερτούλες) και άνοιξα το βιβλίο. Και δεν μπόρεσα να το κλείσω ξανά. Τόσο όμορφα συναισθήματα, τόσο εξαίσια παρουσίαση του τοπίου, τόσο μαγική η συνάντηση που ως έναν βαθμό τα ζήλεψα όλα. Όλα αυτά που τόλμησε να κάνει η Ισμήνη και ας ήξερα πως δεν είχε άλλη επιλογή. Δεν είχε ζήσει όλα της τα όνειρα γιατί είχε χαθεί μέσα στην καθημερινότητα και τα πρέπει της. Την εικόνα που πρέπει όλοι μας να δείχνουμε στους άλλους για να είμαστε αποδεκτοί στην κοινωνία. Πόσες φορές άραγε δεν έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται «αχ Ισμήνη να ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω» και κατευθείαν να θυμάμαι τι ήθελα εγώ να κάνω… τα όνειρα μου!
Ξέρω ότι έχω ξαναγράψω για τον τρόπο γραφής του Κώστα Κρομμύδα. Έχω γράψει την άποψη μου σε παλαιότερα άρθρα μου για τα βιβλία του. Δεν είναι κρυφό ότι τον εκτιμώ ιδιαίτερα σαν συγγραφέα αλλά και σαν άνθρωπο. Αλλά πρέπει να σας πω το εξής. Μαγεύει και καθηλώνει και χρησιμοποιεί απλές καθημερινές στιγμές και εικόνες που δεν σε δυσκολεύουν να φανταστείς τον εαυτό σου στην θέση του ήρωα ή της ηρωίδας. Εξάλλου όλοι ξέρουμε πως μέσα σε όλα αυτά που γράφει υπάρχει μια αλήθεια. Ξετρυπώνει αληθινές ιστορίες και τις πλάθει ανάλογα με την φαντασία του. Οπότε κάπου εκεί μέσα στις λέξεις και τις αμέτρητες σελίδες του, υπάρχουν και οι αλήθειες κάποιον συνανθρώπων μας. Ίσως για αυτό να μας μαγεύουν τόσο τα βιβλία του. Γιατί τίποτα δεν είναι απίθανο στην ζωή. Γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;
Μια νύχτα ακόμη
Είναι μια τραγική αλλά τόσο τρυφερή ιστορία που δεν μπορείς να μην συγκινηθείς. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην κλάψεις. Η αγάπη, η ελπίδα και η δύναμη της ψυχής μπορούν να καταφέρουν τα πάντα. Πάντα το πίστευα αυτό και δεν θα πάψω ποτέ να το πιστεύω. Δεν μπορώ να σας πω τίποτε παραπάνω παρά μόνο ότι αξίζει κάθε λεπτό της ανάγνωσης του. Μπράβο και πάλι στον Κώστα Κρομμύδα για αυτό το υπέροχο βιβλίο που άγγιξε την καρδιά και την ψυχή τόσων ανθρώπων. Δεν είναι εύκολο πράγμα να κάνεις τόσους ανθρώπους να βαλαντώσουν στο κλάμα. Ειδικά το τέλος είναι…. Αη στο καλό συγκινήθηκα πάλι!!!
«Σημασία τελικά δεν έχει πόσα χρόνια ζει καθένας,αλλά πως ξοδεύει τον χρόνο που του χαρίστηκε… Η ποιότητα της ζωής μας δεν μετριέται με τον χρόνο, αλλά με τις στιγμές.Η ζωή Δεν μας ανήκει. Είναι ένα δώρο που οφείλουμε να μοιραζόμαστε κάθε μέρα με κείνους που αγαπάμε και μας αγαπούν…»
Εύχομαι πραγματικά να το αγοράσετε, να το δανειστείτε, να το κλέψετε τέλος πάντων να φτάσει στα χέρια σας με κάθε τρόπο. Είναι κρίμα να μην ταρακουνηθείτε και να παραμείνετε στην φυλακή της καθημερινότητας σας. Πρέπει να τολμάμε για τα όνειρα μας. Εάν δεν έχετε διαβάσει τα υπόλοιπα βιβλία του Κώστα, πρέπει άμεσα να το κάνετε. Ένα από τα βιβλία του που αγαπώ ιδιαίτερα είναι το Μη με λησμόνει και θα βρείτε την άποψή μου για αυτό ΕΔΩ.
Μέχρι την επόμενη φορά να χαμογελάς και να διαβάζεις
Αθανασία