Ο Κώστας Κρομμύδας δημοσίευσε πρόσφατα ένα άρθρο του στο InfoKids με τίτλο “Η απόσταση τώρα δίνει νόημα στην αγάπη. Της δίνει σκοπό.” Ακολουθεί ένα απόσπασμα:

Εικόνες ανθρώπων σαν φυλακισμένες, θαρρείς, στριμώχνονται σε οθόνες τηλεφώνων και υπολογιστών που δεν κλείνουν σχεδόν ποτέ. Απομακρυσμένα σώματα μα συναισθήματα ενωμένα. Χέρια που ποθούν να πλεχτούν σε μια αγκαλιά. Αντί για αυτό, πρόσωπα χαμογελούν κάπως θαμπά με λόγια παρηγοριάς και κουράγιου για να αντέξουν τον αποχωρισμό και μια κουβέντα σβήνει στα χείλη τους πριν σκοτεινιάσει η οθόνη και τους στερήσει τους αγαπημένους τους. «Να προσέχεις».

 

Πόσα «σ ‘αγαπώ» κρύβουν αυτές οι δύο λέξεις! Πόσα συναισθήματα τρεμοπαίζουν μέσα τους. Όχι, δεν σου λένε ξεκάθαρα το «σ’ αγαπώ», μόνο το σιγοψιθυρίζουν σαν ευχή που παίζει κρυφτό με την αγωνία. Είσαι σημαντικός, σε νοιάζομαι, μην πάθεις κάτι… Να προσέχεις.

 

Κοιτάζεις  ή ακούς το πρόσωπο που αγαπάς και ξέρεις πως για χάρη του πρέπει να αντέξεις, να του δώσεις δύναμη από το περίσσευμα της δικής σου ώσπου να έρθει η στιγμή που δεν θα σας χωρίζει πια η οθόνη ή το ακουστικό. Τότε που θα το σφίξεις στην αγκαλιά σου και όλες οι παγωμένες εικόνες επιτέλους θα ζωντανέψουν. Όλα τα «να προσέχεις» θα γίνουν φυλαχτό του, μέχρι την στιγμή που θα ξαναβρεθείτε.

 

Είναι δύσκολο να εκτιμήσεις την παρουσία ενός ανθρώπου στη ζωή σου αν αυτή δεν λάμψει δια της απουσίας της. Για την απουσία, την απόσταση, την έλλειψη που ζούμε τώρα τίποτα δεν μας έχει προετοιμάσει. Κάποιοι την βιώνουν έντονα, κάποιοι λιγότερο. Και  εμείς που κάθε βράδυ δίνουμε ένα φιλί στους αγαπημένους μας πριν πάμε για ύπνο οφείλουμε να συμμεριστούμε το πώς θα ήταν να στέλνουμε ένα φιλί κι ένα «να προσέχεις» αγγίζοντας μια άψυχη συσκευή…

Συνεχίστε την ανάγνωση στο InfoKids.